Geçen kasımda eşimle turistik bir seyahat için geldiğimiz Lviv’de, beş ay sonra üzerimde “Press” (Basın) yazılı kurşun geçirmez yelekle dolaşacağımı söyleseler “Komik olmayın!” derdim. Artık bu saflığıma acı acı gülüyorum.
Ukrayna’nın batısında Polonya hududunda yer alan bu tarihi kent her güne dehşet içinde uyanıyor.
Acaba Ruslar füze atacak mı?
Savaş uçakları Dünya Kültür Mirası listesindeki kenti bombalayacak mı?
Putin’in tankları Lviv’in arnavut kaldırımlarını çiğneyecek mi?
Savaştan evvel binlerce turistin arşınladığı sokaklarda, artık 20 gazeteciyi saymazsak, yabancıya denk gelmek mümkün değil.
Çoğu mağaza kapalı.
İçki satışı ve tüketimi yasaklandığı için vişneli likör dükkanları kepenklerini indirmiş.
Belediye binasının bulunduğu tarihi Rynok Meydanı’ndaki Neptün, Diana ve Amphitria heykelleri muşambayla sarılıp ahşap kafese alınmış.
Ermeni Katedrali’ndeki İsa heykeli sığınağa taşınmış.
Neden mi?
Saldırıda tahrip olmasın diye…
İmece yolu kamuflaj atölyesi
Rynok Meydanı’ndaki kütüphane binası şu günlerde alışılmışın dışında bir yoğunluğa mesken sahipliği yapıyor. Kütüphane halk tarafından askeri kamuflaj atölyesine dönüştürüldü. Giriş katta, top halindeki kumaşlar bayanlar ve gençler tarafından makasla kesilip ince uzun kesimler haline getiriliyor. Akabinde kutulara konulup ikinci kata çıkarılıyor. Bu katta, gerilen ağlara ihtimamla bağlanıp kamuflaj yapılıyor.
Bu kamuflajlar otoyollardaki kontrol noktalarında bariyerlerin önünde ve etrafında kullanılıyor.
Atölyede her yaş ve meslek kümesinden Lvivli elbirliğiyle ve istekli biçimde çalışıyor.
Kadınlar, gençler ve yaşlılar tartıda.
Sosyoloji profesörü Viktor, tek müsaade gününü kamuflaj üretimi için ayırdığını anlatıyor.
“Rusya’nın bize saldırısı fecî bir kusur. Halbuki Rusya ve Ukrayna, batının bir kesimi olmalı” diyor.
Restoran çalışanı Zegos, “Her gün haberleri takip ediyorum. İşe konsantre olamıyorum. Çalışamıyor, uyuyamıyorum” diye konuşuyor.
Svitlana ise askerlere mektuplar yazıyor.
Henüz cevap veren olmamış.
Lviv Garı’nda iltica seferleri
Lviv tren garı bu sefer kente turist getirmiyor. On binlerce Ukraynalı gardan trene binip Polonya, Macaristan ve Romanya’ya kaçıyor.
İstasyonun etrafı ana baba günü.
Çadırlar kurulmuş.
Yardım dernekleri çorba ve yemek dağıtıyor.
Mülteciler, Romanlar, sokakta yaşayanlar, ayyaşlar ve bağımlılar banklarda yatıyor. Keskin bir ayaz var.
Varillerdeki ateş ısıtmaya yetmiyor.
Bir piyanist garın kapısında soğuktan buz kesmiş parmaklarıyla piyano çalıyor.
Nadya’nın Ukraynası
Mültecileri belgisiz geleceklerine uğurlayıp Romanya’ya gitmek üzere Lviv’den yola çıktık. Askeri denetim noktalarından, köylü milislerin barikatlarından geçtik.
Ternopil’de, Kral Danilo’nun heykelinin bulunduğu meydanda Nadya ile karşılaştım. Nadya, Rusların çoğunlukta olduğu, işgal altındaki Harkov’da büyümüş.
Kendisinin de anadili Rusça.
Ukrayna’da Ruslara ayrımcılık olup olmadığını soruyorum.
Hayret ediyor.
“Ben, çocuklarım ve ailem Rusça konuşuyoruz. Ben Ukrayna’nın her kentinde Rusça konuşabilirim ve bu sorun olmaz” diyor.
“Neden Rusya ile yaşamak istemiyorsunuz?” diye ekliyorum.
Diyor ki:
“Neden mi? Rusya’da düşünmek özgür değil. Ukrayna’da düşünmek ve konuşmak özgür. Dünyanın her ülkesine gidebilirim. Bunun için.”
Suriye’ye dönebilir
Ukrayna’da, demokrasi ile otokrasinin meydan muharebesi yapılıyor. Ukrayna halkı kendi geleceğine karar vermek, bağımsız ve hâkim devlete sahip olmak için savaşıyor. AB üyesi olmak ve demokratik dünyada pozisyonlanmak istiyor. Ruslardan çekindikleri için NATO’ya katılmayı anayasal maksat olarak benimsiyorlar. Ki, korktukları başlarına geldi.
Rusya ise Ukrayna’daki işgali şöyle gerekçelendiriyor: Ukrayna’da devlet aygıtını ele geçiren Neo-Naziler Ruslara etnik paklık uyguluyor. Ukrayna, NATO’nun ileri karakolu yapılarak, Moskova’ya karşı nükleer üsse dönüştürülüyor.
Şimdiden Avrupa’nın çeşitli ülkelerindeki emekli askerler Ruslara karşı savaşmak için akıl akın Ukrayna’ya geliyor. Belaruslu muhalifler, Rusya aykırısı Çeçenler ve Kırımlılar gönüllüler ortasında yer alıyor. Argüman o ki 52 ülkeden 20 bini aşkın istekli silah kuşandı. Bu iştirak PYD’nin yanında gayret veren ‘enternasyonal tugay’ı andırıyor. Putin de Kadirov’un Çeçenlerini ve Esad’ın güçlerini alana davet ediyor. Suriye’de görüldüğü üzere devletler ya da global örgütlenmelerin örgütler eliyle vesayet savaşı verdiği bir Ukrayna’ya şahit olabiliriz.
Nitekim, çok alametler belirdi.
Biz Romanya’ya geçtikten bir gün sonra Lviv’deki askeri üsse Rusya tarafından sekiz füze atıldı.
Kıyıdaşı olan iki ülkenin tutuştuğu kanlı savaş Türkiye’yi de bir tercihe zorlayacaktır. Mariupol’da Türk mescidinin vurulduğu tezi Türkiye’yi taraf haline getirmeyi amaçlıyor olabilir. Ukrayna ordusu tarafından kullanılan İHA ve SİHA’ların Türkiye tarafından Rusya’ya doğrultulmuş bir silah üzere tanıtılması, ulusal çıkarlara ve güvenliğe ziyana verebilir. SİHA’lar dönüp bizi vurabilir.
Türkiye, yansız tutumunu muhafazalı.
Suriye, bize ders olmalı.
Hafızlık güç diye çocuklar sıkılıp iftira atmış!
Erzurum’daki Hacı Bahattin Evgi Yatılı Erkek Kuran Kursu’nda iki çocuğun tecavüze uğramasına, beş çocuğun cinsel istismara maruz kalmasına ait yazılarım soruşturmanın seyrini değiştirdi. Erzurum Cumhuriyet Başsavcılığı, cinsel akının yanı sıra Hacı Bahattin Evgi Yatılı Erkek Kuran Kursu Müdürü N.K. ve Al Kazan Yatılı Erkek Kuran Kursu Müdürü H.P. ile temizlikçi U.G. hakkında azap suçlamasından soruşturma açtı.
Üç kamu vazifelisi tutuksuz yargılanmak üzere hür bırakıldı.
Günler sonra söz içeriklerine ulaştım.
Arapça öğrencisinin kaçak belletmen olarak yurt binasına kalmasına müsaade verip cinsel atağa yola açan ve çocukları “Haydar” yazılı sopayla, Kuran’la, Atatürk portresinin çerçevesiyle, rahleyle ve terlikle dövdüğü sav edilen N.K., hafızlığın güç meslek olduğunu anlatan, eğitimden sıkılan öğrencilerin iftira attığını ileri sürdü.
N.K., şöyle dedi:
Yurtta temizlikçi olarak çalışan ve çocukları sopayla döverek aç bıraktığı ileri sürülen U.G. ise şunları söyledi:
“Çocuklara elimden geldiği kadar yardımcı olmaya çalıştım. Aç bırakma tezlerine ait müftülük neyi ne vakit getirir ve dilerse ben onu o vakit yaparım. Sav gerçek dışıdır.”
İşkence savını reddeden U.G., “En fazla sesli olarak ikaz ederdim” dedi.
Kursta eğitim vermediğini savunan U.G., “İki ay kadar pazar günleri nöbet tuttum” dedi.
H.P., kursun dışında inşaat bulunduğu için dışarıya çıkan çocukları topluca uyardığını fakat terlikle ellerine vurmadığını söyledi.
