A Ulusal Futbol Grubu, 2022 Dünya Kupası elemeleri play-off yarı finalinde Portekiz’le deplasmanda karşı karşıya geldi. Ay-yıldızlı takım rakibine 3-1 yenilerek final oynama talihini yitirdi. Spor muharrirleri da bu çabayı kıymetlendirdi.
Cem Dizdar: Birinci devre boyunca oyunda öncelikle tek taraflı olabilmek yani savunmada varlık göstermek değerliydi, olmadı! Ekip koptu. Ön alan ortaya, orta alan da savunmaya yapışamayınca açılan alanları kullanmakta zorlanmadı Portekiz. Örneğin, birinci ataklarında Ronaldo tribüne vururken bizim defolar da kendini ele vermeye başlamıştı. Halbuki atak da edemiyorduk! Bizim “bize nazaran süratli” ön oyuncularımızın koşabileceği neredeyse tek alan bırakmadı Portekiz. Zira Çalhanoğlu’nu görünmez kılmayı bildiler. Haliyle tüm yük da üç stopere bindi. Şaşkınlık… Çaresizlik… Ne yapacağını bilememe hali… 65. dakikaya kadar bu türlü sürüp gitti çaresizlik. artık kaybettik ya, “O neden yok bu neden var?” üzere anlamsız soruların peşine düşülecektir. Evvel Kuntz hasebiyle Hamit Altıntop tartışmaya açılacaktır. Lakin emin olun ki hem oyuncu hem yönetimci seviyesinde birinin yerinde öteki olsa da sonuç değişmezdi. Zira bu oyuncu (öğrenci) değil bir ekol (okul) sıkıntısıdır. Kendiyle didişmekten düşünmeye ve değişmeye fırsat bulamayan futbol iklimimizin çoraklaşmasının sonucudur gelinen nokta. Bu defteri de kapattık ya artık rahat rahat kendi kendimizi yiyebilir, birbirimizi kandırabiliriz; “İyi uykular Türkiye”
Uğur Meleke: Son 13 resmi maçta dörtlü savunmayla çaba etmiş bir ekibin hocasının, yılın en kıymetli karşılaşmasında üçlü defansla başlaması riskli karar. Bakınız, problem üçlünün dörtlüden ya da dörtlünün üçlüden daha uygun olması değil. Sorun alışkanlık. Sıkıntı ritim. Fernando Santos, orta alanda yetenekli Moutinho-Bruno Fernandes-Bernardo Silva üçlüsünü tercih etti ve topu ayaklarına aldıklarında organize hamleler geliştirdiler beklendiği üzere. Biz bu yetenekli oyuncu kümesini birinci 45 dakikada ikinci bölgede karşılayamadık, zira orta alanda bir adam eksik kaldık. Alanı hakikat paylaşamadık. Zira 3-4-3’le alan parsellemeye alışık değiliz. Dün alanda oyuncu kümelerinin kalitesinin altında iki teknik adam vardı bence.
Ali Ece: Portekiz eleme kümesinde İrlanda ve Sırbistan’ın 3’lü savunmalarını çözemediği için bizimle Play-Off oynamak zorunda kaldı. Fakat o maçlarda misal Sırbistan’ın sol kanadında Kostiç oynuyordu, Avrupa’nın son zamanlardaki en yeterli sol kanat beklerinden birisi. Biz 3-4-3’ün sol kanat bekinde Berkan ile başladık, tüm dönem merkez orta saha oynayan Berkan ile. İrlanda’nın sağ kanat beki misal Tottenham’lı Doherty idi, 3’lü savunmanın sağ stoperi ise aslen sağ bek olan Coleman. Yani biz 3-4-3 oynayacaksak Zeki kanat beki değil sağ stoper olabilirdi, o da alışılmış bu formsuz halindeki Zeki değil! Yakaladığımız momentum ile skoru penaltıdan 2-2’ye getirebilirdik, penaltıyı Enes ve Çalhanoğlu üzere daha yeterli iki penaltıcımız varken neden Burak kullandı? İşte benim Kuntz hocadan beklediğim bu anlarda Almanlığı’nı konuşturması, bu tip tek maçlık durumlarda ince ayrıntıları evvelden belirlemesi.
Mehmet Demirkol: Otavio çok rahat hareket etti. Portekiz’in beklenmedik silahı oldu. Berkan’ın üst üste yüksek tempoya alışkın oluşu ve atletik gücü bu bahiste tercih edilmesinin sebebi. Ancak iç kulvarı oynamakla çizgiyi hem de bu düzeyde oynamak, hem de bu türlü yumuşak bir orta alanla hiç kolay değil. Birinci yarıda gole en çok yaklaşan oyuncumuz olsa da. Doğal savunmanın Ozan dışında ziyadesiyle şaşkın oluşu da işimizi zorlaştırdı. Bizi hayata döndüren onların rahatlaması Cengiz’in ise oyun kuruculuğu üstlenmesi oldu. Bizim ümitlenmemizden çok, onların paniklemesi en büyük avantajımızdı lakin Burak’ın penaltı kaçıracağı kimin aklına gelir. Acı bir final oldu.
Atilla Gökçe: Tamam, anlaşıldı. Futbolda üçlü savunma anlayışı tekrar gündem kazanıyor. Buna itirazımız yok fakat, Ulusal Grup ne vakitten beri “üçlü” oynuyor da Portekiz karşısına da “içselleştirilmiş” bir defans kurgusuyla çıktı? Stefan Kuntz’un üçlü savunma için futbolcularıyla ne kadar çalıştığını, nasıl vakit bulduğunu bilmiyoruz. Lakin o takım bir hazırlık maçı bile oynamadan, en keskin virajda Portekiz’e karşı “üçlüyle” çıkıyor. Bunu anlamak çok kolay değil. 83’de Fonte’nin ayak darbesiyle yıkılan Enes Ünal, o kadar haklı bir isyan sergiledi ki, sonunda Alman hakem VAR’a gidip penaltıyla döndü… Topun başında Kaptan Burak vardı… Fakat dışarı vurdu… Futbol topunun yükü kural kitabında 453 gram… Tekrar de inanmayın. Burak Yılmaz’a sorun. O yorgun ayak topa değil, tonlarca tartıda kocaman bir kayaya vurmuştu güya. Onu anlıyoruz. Çocuklara teşekkür ediyoruz. Sonraki üçüncü gol de uğradığımız şokun bedeli üzereydi. Birinci yarısı harcanan, ikinci yarısı tarihe geçen bir maça şahit olduk. Bu kez zaferimizi değil, maalesef hayal kırıklığımızı yazdık. Onurla!
