AK Parti iktidarı hür piyasanın şampiyonluğunu yapıyor lakin ülkeyi soktuğu krizden buyruk komuta iktisadıyla çıkarmaya çalışıyor.
Aldığı yanlış ekonomik kararlarla krizi her gün biraz daha derinleştirirken günü birlik kısıtlamalarla tahlil arıyor.
Arıyor lakin bulamıyor.
Son karar, dövizle alış verişin yasaklanması.
Hükümet bir kararnameyle “iki taraf da Türkiye’de yerleşikse dövizle kontrat imzalayabilecekler lakin ödemeler lirayla yapılacak” diye emir-komuta iktisadında olabilecek bir yasağı getirdi.
Dövizle ticaret, alışveriş yasak.
Peki ne oldu özgür piyasa iktisadına?
Türkiye Turgut Özal periyodu öncesine mi dönüyor?
70 sente muhtaç olduğu için vatandaşın döviz taşımasının hata olduğu periyoda?
Cüzdanınızda 1 dolar bile olsa “döviz kaçakçısı” muamelesi gördüğünüz yıllara mı dönüyoruz?
Hani düşük faiz ve düşük fiyat sayesinde Türkiye ihracat patlaması yapacaktı? Kulaklarımızdan dolar akacaktı? Cari fazla ile gereksinimi olan ülkelere kredi açacaktık? Faizle birlikte döviz, dövizle birlikte enflasyon düşecekti? Hür piyasasının görünmez eli her şeyi düzenleyecekti?
Ne oldu da, dövizle ticaret, dövizle ödeme yasaklandı?
Hani “Kur Muhafazalı Mevduat” fevkalade buluşu doları düşürecekti? Türkiye rahatlayacaktı. Bütün ülkeler Türkiye’den mal almak için sıraya girecekti?
Hani düşük faiz her şeyi halledecekti?
Düşük faiz doları düşürecek enflasyonu aşağı çekecek ve “Türk Tipi İktisat Tezi”ne bütün dünya hayran kalacaktı? Nasıl başardınız diye Türkiye’nin kapısını çalacaklardı?
Öyle olmadı.
İktidar dövizi tutabilmek için 128 milyar dolar harcadı. Tutamadı.
Kur Muhafazalı Mevduat hesabı uydurup, kur farkını ödemeye başladı. Bu birinci devirde Hazine’ye 11,5 milyar liraya mâl oldu. Dövizi tekrar tutamadı. Düşük faiz, düşük kur, düşük enflasyon hayal oldu.
Dolar 15 lira hududunda sıkıntı duruyor.
Enflasyon TÜİK’e nazaran bile yüzde 61.
Enflasyonun çok altındaki faiz büyük sermayeye, iktidar etrafında kümelenmiş şirketlere ve bankalara yaradı. Kârlarını katladılar.
Vatandaş ise elektrik, doğal gaz, kira, akaryakıt, motorin artırımları altında geçinebilmek için sağa sola koşturup duruyor. Fiyatlar eridi. Türk Lirası’nın satın alma gücü çok süratli düştü. Tasarrufu olanlar paralarını korumak için tekrar dolara koşmak zorunda kaldı. Mesken fiyatları, kiralar artık tutulamaz hale geldi. Ev-araba hayalleri çöktü. Vatandaş yalnızca mutfağını döndürmeye, çocuklarını doyurmaya çalışıyor.
Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminde geldiğimiz seviye Barış Soydan’ın vurguladığı üzere 1970’ler Türkiye’sini andırıyor. Hür piyasada belirlenmesi ve serbestçe kullanılması gereken dövize yasak getirildi.
Türkiye’yi kurtarması için bel bağlanan ihracat da buyruk komuta iktisadına bağlandı. İhracatçılar, turizmciler kazandıkları dövizin yüzde 40’nı Merkez Bankası’na vermek zorundalar. Kazandığı dövizin yüzde 40’nı Merkez Bankası’na vermek zorunda olan ihracatçı yeniden piyasadan döviz almayacak mı? Diğer türlü işini nasıl sürdürecek? Dövizini Merkez Bankası’na teslim edecek ve piyasadan daha kıymetli alacak olan ihracatçı nasıl patlama yapacak? Üretimi ithal edeceği orta malına bağlı olan üretici maliyetini nasıl düşürecek de Türkiye yabancılar için ithalat cennetine dönüşecek?
Bu mümkün değil.
İktidar da bunun mümkün olmadığını bildiği için yasaklar getirerek ticarette döviz denetimine geçti. İhracatçı dövizinin yüzde 40’nı Merkez Bankası’na getirecek, ticaret erbabı dövizle alış veriş yapamayacak. Yaparsa çok ağır ceza yiyecek.
Bu şartlarda iktidar hür piyasa iktisadıyla Türkiye’yi şahlandıracak!
Sırf faizi gerektiği üzere artırmamak için günübirlik, üzerinde çalışılmamış, yol açacağı meselelere baş yorulmamış kararlarla düze çıkacağını sanan, aslında debelendikçe batan bir iktisat idaresi var.
İktidarın yaptığı Nasrettin Hoca’nın konutun anahtarına meskenin bodrumunda kaybedip de daha aydınlık diye sokakta aramasına benziyor.
