Tanıtım yazısında “kendi hayatından kesitler sunan 12 hikayeden oluşuyor” cümlesini okuduktan sonra daha çok ilgimi çekti “Ağlarsam Haberim Olsun”…
Onu tanıyordum. 90’ların başlarında Beyoğlu Sineması’nın kafesinde bir sinema izlemek için beklerken tanışmıştık. Üç yıl öğretmenlik ve müdürlük yapmış, sonra siyasi nedenlerle on yıl cezaevlerinde kalmıştı.
Beyoğlu’nun şirin barı Dersaadet’i açtığında da yanındayım. Milletlerarası PEN Türkiye Merkezi İkinci Lideri olan Halil İbrahim Özcan yurt dışında sayısız şiir şenliğine katıldı, Frankfurt Kitap Fuarı’nda müellifler komitesinde vazife aldı… Çok daha fazlası var, tüm bunlar benim için aslolan değerli dostluğunun artıları…
Yayımlanmış 10 yapıtı var. Yeni hikaye kitabı “Ağlarsam Haberim Olsun”, umut, gayret, sürgün ve vefat kavramları üzerinden bir periyoda ışık tutuyor. Haftada bir, Cuma günleri gecekondu mahallesinden gelecek olanlara atılacak sakatatları beklerken itişmeler kakışmalarla ortalığın birbirine girdiği anı o kadar yeterli anlatıyor ki, yoksulluğun acısı içinize işliyor.
Ve sonunda yaşlı bayanın torununun kulağına fısıldadığı “Bir gün, şüphesiz bir gün buralara gerek duymayacağız” kelamıyla umudun nasıl bir ekmek olduğunu görüyorsunuz. Özcan, yeni hikaye kitabında kendini uçurumun kıyısında zehirli otlara tutunacak biri üzere, masada uyuyakalmış bir kumarbaz üzere hissedenlere…
Göz göze gelen açık yaralara…
Parça başı avuntularla sakınarak yaşamaktan sıkılanlara dokunuyor…
“Düşkünlüğün, dostluğun, açmazların, benim üzere kaybedenlerin olduğu ama kim ne derse desin karanlığın içinde başka cennet bahçelerinin kurulduğu, girdapların oluştuğu, silah ve siren seslerinin eksik olmadığı bu dünyada memnundum ben. Yetmiş iki milletten adam olamamışların, bir baltaya sap olamamışların, ipini koparanların barınağı olmuş vakitle. İster konaktan ister çadırdan gelsinler hiç kimse buranın çamurundan, hayhuyundan kendini kurtaramaz olmuştur. Dünyanın en hoş yerini de bağışlasanız o büyülü mahalleden sevenini çıkaramazsınız…” diyerek torbacıların, fahişelerin, cepçilerin, hırsızların, yazgısından kaçamayacak olanların gecesi öbür, gündüzü öteki mahallelerine taşıyor okuru…
Boyun eğmeyip onurlu bir hayatı seçenleri anlatıyor.
“Çankaya’nın Duvaksız Gelini Fikriye” ve “Rüzgara Karşı Yürüyen Adam Nazım”, Halil İbrahim Özcan kitapları ortasında favorilerimdi. Artık onlara “Ağlarsam Haberim Olsun”u da ekledim, tavsiye ederim…
Sizi götürdüğü yer, vakit ve duyguya uzaktan bakmış ancak yaşamamış olabilirsiniz. Hikayeleri okuduktan sonra öteki bakacağınıza eminim.
