28 Şubat sabahı Bilkent Otel’deydim… Kapıdan giren birinci ve o kapıdan çıkan son gazeteci olarak dünkü izlenimlerimi aktarmak istiyorum:
08.00: Hummalı bir çalışma başlamış, güvenlik ve hostesler yerini almıştı…
Televizyon kanalları için hazırlanan stantlarda teknik takımlar hummalı bir halde kabloları çekiyor, beyaz ayarlarını elden geçiriyordu. Salon nerdeyse hazır üzereydi; içeriden bir görüntünün sesi geliyor, görüntüde önderler konuşuyor, ses provası yapılıyordu.
09.30: Halk TV Genel Yayın Direktörü Suat Toktaş ile edindiğimiz kulis bilgilerini aktarmak üzere kameraların karşısına geçtik.
10.30: Salona evvel siyasetçilerin danışmanları geldi. Son denetimler yapıldı.
Biliyorum ki bir gün öncesini de burada geçirmişlerdi.
Sonra müsaade alarak tarihi imzanın atılacağı salona girdik, anonslarımızı çektik.
Sık sık İstanbul’daki yayına bağlandık.
Saat ilerliyor, ilerledikçe merdivenlerden inen konukların sayısı artıyordu. Kimler yoktu ki: STK temsilcileri, siyasetçiler, muharrirler, gazeteciler, siyasetçiler, gençler: ortak his, umuttu..
Yüzler gülüyordu…
13.00: Meslektaşlarım Kadri Gürsel, İsmail Saymaz, Hasret Gürses, Murat Ağırel‘in de katılmasıyla Suat Toktaş ile birlikte Halk TV’de nitelikli, bol kulis bilgisi içeren yayınlar yaptık.
***
Dakikalar kalmıştı, heyecan yüksekti… Cumhuriyet tarihinin en derin siyasi ve ekonomik krizi yaşanırken, ülkenin altı muhalefet başkanı bize artık bir şeylerin değişeceğini, ne AKP periyodunda, ne de daha eskisinde olduğu üzere yaşanmayacağını söyleyecekti.
Endişe ve kutuplaşmanın tepe yaptığı ortamda… antidemokratik uygulamaların insanların canını bezdirdiği bir devirde.., yoksulluğun, yoksunluğun arttığı inanılmaz günlerde altı başkan şunu anlatacaktı: Barışacağız, değiştireceğiz ve keyifli olacağız…
Öyle de oldu: Saat tam 13.30’da başkanlar oteldeki çalışma odalarından beraberce indi, kendileri için oluşturulan koridorda birlikte yürüdü ve salona geçti… Genel lider yardımcıları hiç hamasete yer vermeden, kısa konuşmalarla okudu tarihi metni, önderler altına imza attı..
Salondan çıktığımızda salondakiler çay-kahve reyonlarına dağılmış, konuşuyor, yorum getiriyordu:
“Hepsini değil, bir kısmını bile yapsalar Türkiye uçar…”
“Çok başarılı buldum…”
“Kadınlar, gençler, engelliler unutulmamış…”
“Duydunuz mu kadın-erkek eşitliği ilkokulda ders olacakmış..”
“12 Eylül anayasasından tam olarak kurtulmak için şu maddeyi de ekleseler düzgün olurdu…”
Çok daha fazlası var… Bu bir umuttu…
***
Salon yavaş yavaş dağılıyordu… lakin genel lider danışmanları hâlâ oradaydı, zira salona daima birlikte giren başkanlar ayrılmamış, tekrar oteldeki çalışma odalarına çekilmiş, kıymetlendirme yapıyordu.
Bir sonraki buluşmanın mesken sahibinin Ali Babacan olacağını öğrendik…
Bir mühlet sonra genel liderler da ayrıldı…
Biz kaldık. “Kadraj” sürüyordu. 16-18.00 ortası yayın konuklarımı ağırlarken, bir yandan da öteki stüdyolar sökülüyordu… O salondan çıkan son gazeteci olmuştum yani.
***
Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem çalışmasını başından beri takip eden bir gazeteci olarak sokakta da bu mevzuyu pek çok bireyle konuştum.
“Gerçekten yapabilecekler mi?” diye soranlara da rastladım, “bana ne parlamenter sistemden, ben konutuma giren ekmeğe bakarım” diyene de…
İşte bu noktadan sonra, muhalefetin anlatması gereken konu da bu…
Liyakati ele alalım:
Merkez Bankası’nın başında tecrübe, disiplin, bilgi mahrumu, külliye güdümlü bir lider olmasa….
Hukukçular hak, adalet kararlarıyla vicdanları sızlatmasa…
Hiçbir vasfı olmadığı halde, kurum idaresine getirilenler 6-7 maaşa boğulmasa…
Yıllardır tarafgirlik yapılan dış siyasette monşerlere saygısızlık yapılmasa….
Bütün ihaleler hakkaniyetle dağıtılacağına tıpkı ailelere peşkeş çekilmese…
Din siyasete alet edilmese…
Kaba lisan karar sürmese…
Kadın cinayetlerinin önü alınsa, ‘hafifletici neden’ lügatten çıkarılsa, gereğince ceza verilse…
Sivil topluma hürmet gösterilse, talepleri değer görse…
Sınavlar hakkıyla yapılsa, yazılıda 90 alan mülakatta elenmese…
Koltuktaki siyasetçiye, “Beni yönet diye verdiğim vergiyle ne yaptın, ne yapmadın” diye soran bir yurttaşlık şuurumuz olsa…
Sindirilmeden, korkutulmadan, başıma ne gelir demeden yaşasak, kendimizi daima inançta hissetsek…
Halkın doğruyu bilme hakkını elinden alarak basına sansür ve yaptırım uygulayan siyasetçilerden arınsak..
Anayasa Mahkemesi üzerinde tartışma yürütülmese…
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin kararları çiğnenmese…
Paşalarımız Atatürk’ün en büyük miraslarından Montrö Anlaşması’nı savundu diye yeniden de yargılanabilir miydi?
Osman Kavala‘nın annesi, “Oğlumu bir daha görebilecek miyim” diye sorar mıydı?
Selahattin Demirtaş parmaklar gerisinde zahmet çeker miydi?
Gazeteci dostlarımız, sadece haber yaptı diye mahpus olur muydu?
Birbirimizi sevmenin, nefret etmekten daha kolay olduğunu fark etmez miydik?
Güzelim ormanları cayır cayır yakar, yok eder miydik?
Gece yarısı akaryakıt kuyruğuna girip, artırımdan iki günlük kar etmenin kaygısına düşer miydik?
Elektrik faturamız bile bu kadar gelir miydi?
Doğalgazı kısıp, bu karda kışta kazakla oturmak zorunda kalır mıydık?
Sevgi, hürmet duyan, yardımsever, vicdanlı, şevkatli insanların memleketinde anneler yavruları için çöpten yemek artığı toplar mıydı?
Torununa çorba yapamadığı için böbreğini satan bayanın üzüntüsünü yaşamak zorunda kalır mıydık?
12 yaşında bir öğrenci, ‘tok hissetmek için kendimi suyla terbiye ediyorum’ der miydi?
Diyemezdi, zira memleketin iklimi bu türlü olmazdı…
Geç değil, Güçlendirilmiş Parlamenter Sistemi bir de bu türlü düşünün lütfen…
